تریبون‌نیوز/ در الکامپ 1402 تاکید بسیار زیادی بر بحث محتوا بود. به همین جهت در کنار فعالان عرصه‌ی نوآوری از جامعه‌شناسان نیز برای حضور در این نمایشگاه و برنامه‌های آن دعوت شده بود. سعید معیدفر که میهمان یکی از میزگردهای الکامپ بود در خصوص مفهوم نوآوری در زدگی بشر به تریبون‌نیوز گفت: «نوآوری یک امر اجتناب‌ناپذیر در زندگی اجتماعی بشر است. در واقع تفاوت اصلی میان انسان و سایر موجودات این است که به صورت دائم در همه‌ی امور دقیق می‌شود و در مواقع نیاز تجدید نظر می‌کند و مسیر تازه‌ی را برای خود تعریف می‌کند. در مجموع همه‌ی این‌ها می‌تواند جهان‌های تازه‌ی را به روی انسان باز کند. اگر نوآوری نبود جهانی ساکن و ثابت را داشتیم. انسان‌ها شرایط روزمره را در همه‌ی زمنیه‌ها تغییر می‌دهند و این منجر به توسعه‌ی دانش، ذهن، معرفت و روابط انسانی می‌شود. انسانی که روزگاری به اجتماعات کوچک محدود می‌شده است با ورود به حوزه‌ی نوآوری و استفاده از دست‌آوردهای این بخش توانسته به یک جامعه بسیار بزرگ وصل شود. بحث امروز بشر یعنی جهانی شدن هیچگاه به این شکل وجود نداشته است و ریشه اصلی چنین تحولی ذهن خلاق و نوآور بشر است».
او در همین زمینه گفت: «این ذهن خلاق و نوآور یک بستر اجتماعی نیاز دارد که باید به صورت مناسب فراهم باشد. در مجموع مشاهده می‌کنیم که افکار نوآورانه تا حدود بسیار زیادی محصول جامعه‌ی نوآور است. در واقع مکانی که نخبگان و افراد خلاق بتوانند با یکدیگر دیالوگ داشته باشند. بنابراین نوآوری هم می‌تواند منشا توسعه‌ی دانش و معرفت باشد و هم می‌تواند محصول چنین چیزی باشد. یعنی هم علت است و هم معلول. در هر مکانی فضای تامل و تبادل افکار باشد، ریشه‌های شکل‌گیری نوآوری و توسعه‌ی دانش ایجاد می‌شوند. در یک چرخه، بشر از آغاز خلقت تاکنون تلاش می‌کرده است تا موجب گسترش دانش و نوآوری شود و در عین حال از این طریق به دست‌آوردهای جدیدی برسد».
معیدفر در خصوص تغییرات حاصل از نوآوری در ایران گفت: «نوآوری‌ها در ایران تا حدودی ما را از ساختارهای پیشین رها کرده است. اگر امروز شاهد تحولی در جامعه هستیم ناشی از تاثیرات متقابل جامعه و نوآوری است. ما امروز با نسلی روبه‌رو هستیم که توقعات و خواسته‌های متفاوتی با نسل‌های قبلی خود دارد. از زمان انقلاب تاکنون شاهد این هستیم که نوآوری چه در عرصه‌ی جهانی و چه در ایران چگونه در حال تغییر انسان‌ها است. در واقع نوآوری منجر به تغییر ساختارهای اجتماعی در ایران شده است که ماحصل آن جامعه‌ی است که دیگر با ساختارهای پیشینی نمی‌تواند زندگی کند».